Halverwege het gesprek is hij ineens verdwenen. Een fractie later zie ik hem buiten scharrelen. Zijn meisje is net overleden. Nog maar twee dagen terug. Je kind verliezen. Wat een last krijg je dan op je nek? ‘’Alles komt goed,’’ is zijn levensmotto. Dat is nu even ver weg.
Hij is een zorgende vader. Liefst had hij zijn kinderen alle vier uit de wind gehouden. Problemen omzeilen en dan komt alles goed. Met vrouw en (andere) kinderen schuift hij aan. Elleboog op tafel, zo van: ‘’Kom maar op. Vraag maar.’’
Hij vertelt over zijn meisje, een volwassen vrouw die - ernstig ziek - terug naar huis kwam. Het waren geweldige maanden, zó dicht bij elkaar. Zóveel emotie waar hij en z’n vrouw anders met een grote boog omheen gelopen waren. Dat kon nu niet. Meisje was in huis en had hen nodig. Dus zorgden ze met ouderlijke liefde en geduld.
Alles komt goed. Maar nu niet. Twee dagen geleden overleed ze. Thuis bij vader en moeder. Dichtbij. Hij zou er wat voor geven om de komende dagen, de komende tijd over te slaan. Gedenken, herdenken, uitvaart, herinneringen. Dat gewroet in z’n hart, dat roeren in z’n geest; hij krijgt het er benauwd van.
En nu zie ik hem buiten lopen, terwijl het gesprek aan tafel doorgaat. Kinderen verexcuseren zich, omdat hij is weggelopen. Ik zeg dat dat niet nodig is. Rouwen doe je op je eigen manier. Je mág weglopen als je verdriet er inhakt. Even weg van de pijn. Zijn vrouw zit niet aan tafel, maar even verderop in haar hoekje van verdriet. Ze zegt niets. Ze zorgt. Een hard gelaat.
Een paar dagen later zitten man en vrouw récht tegenover me bij de uitvaart. Op een paar meter afstand slechts. De rest van de familie vlakbij. Vader kijkt me verwachtingsvol aan. Ik glimlach naar hem. Hij glimlacht terug. ‘’Alles komt goed,’’ straal ik uit. Hij geeft zich over.
Zijn dochter koos zelf de tekst op haar kaart: ‘’You’ll find that life is still worthwhile. If you just smile.’’ Charlie Chaplin schreef het. Het is zoals vaders het graag ziet. Een lach. Prettiger dan verdriet en tranen. In de ceremonie kijken we naar een filmpje van Charlie Chaplin met zang van Nat King Cole. Kan dat?
Tegenover me proef ik instemming, ontspanning. Ik zie aan vader en moeder dat het goed is. Hier en daar vloeien tranen. Het is een warm bad waarin ze gevangen worden. Aan het einde van de dienst lacht vader me toe. Het was goed zo. Die avond krijg ik van één van de dochters een foto van moeder, tijdens de nazit thuis. Zacht gelaat, lichte glimlach. ‘’Dit zegt genoeg,’’ schrijft ze.
You’ll find that life is still worthwhile
If you just smile
Comments