In deze seconde van stilte zijn de blikken op mij gericht. Is het familie? Zijn het vrienden? Buren? Collega’s misschien of oud-collega’s. Zijn ze verwachtingsvol? Angstig? Bang voor de emoties die vaak bovendrijven in bijeenkomsten als deze? Over een seconde begint het.
‘’Twijfel is de motor van zingeving,’’ aldus psychiater Dirk de Wachter. Mijn rugzak zit er vol mee. Da’s alvast wat. Genoeg drijfveren van het akelige soort. ‘’Nog één seconde,’’ klinkt het onhoorbaar.
Wat ga ik doen om de laatste eer te verwoorden? Weet ik iets over de overledene dat zij niet weten? Kan ik hem schilderen op een herkenbare manier? Geef ik nieuwe inzichten? Vinden de verwachtingsvollen troost bij mij? Gedachtenspinsels in die ene tel vooraf.
De aula is dicht. Vele meters hoog een paar ramen die de connectie met de buitenwereld vormen. Waarom zijn dit soort ruimtes zo gemaakt? Wie bedenkt dit? Moeten we de buitenwereld beschermen voor afscheidsdiensten? Zijn het de mensen hier binnen, de bezoekers, die behoed moeten worden voor de naaktheid van hun emoties? Een ceremonie als deze is de verbinding tussen leven en dood. De architect van dit gebouw dacht er anders over.
Nog even - een seconde - en ik ga Arthur Japin citeren:
De dood brengt iemand soms nader dan het leven
Je draagt wat je lief is voortaan bij je
Nooit schiet je meer tekort
Niets valt er nog te verliezen
Niemand komt er nog tussen
Zo stelt de dood wat hij ons afneemt
ook voor altijd veilig
Het is de opmaat naar een ceremonie die recht doet, troost, verbaast, ontroert en niet in de laatste plaats: betekenis geeft aan het voorbij leven. Zien, luisteren, voelen, herinneren, lachen, huilen en het leven delen met elkaar. Een reis langs hoogtepunten, sterfelijkheid, rafelranden, troost en toekomst.
Samen zijn we in deze oase. Buiten een op hol geslagen wereld. Het komend uur raken we de kern van ons bestaan.
Dat doe ik. Dat probeer ik. Dat mag ik. De laatste seconde is weg. We zijn begonnen:
‘’De dood brengt iemand soms nader…’’
Comments