top of page
Search
  • koenmijnheer8

ROUWARBEID IN LOODS HOEKSTRA


Hier in de loods van Hoekstra bij Midsland (Terschelling) wordt het leven gevierd. Daar waar doorgaans industriële machines staan geparkeerd, is deze week een zweterige, exclusieve nachtclub waar het verhaal van de opkomst en (gedeeltelijke) ondergang van het fenomeen disco wordt verteld. Het Oerol-publiek (veel Birkenstock, afritsbroeken, gewaden, rugzakjes en onduidelijke brillen en hoofddeksels) neemt verwachtingsvol plaats.


Queen of Disco heet de voorstelling en als halverwege Disco Inferno van The Trammps klinkt, wordt het publiek de betonnen dansvloer op gevraagd. In no time staat het vol met hossende mensen. De man (70) naast me aarzelt. Hij is net weduwnaar. Zijn vrouw en hij hadden de gewoonte doorgaans als eersten de vloer op te gaan. Maar nu? Een paar tellen later besluit hij zich toch te mengen in de dansende menigte. Een brok in z’n keel en natte ogen.


"Het leven was het waard en is dat nog steeds", was de laatste zin uit haar afscheidsbrief. Maar toch…. dit is een ander leven. Een leven met verlies, verdriet en rouw. En deze voorstelling? Deze locatie? Hij heeft zich door vrienden laten meevoeren naar dit eiland, waar zijn vrouw en hij en hun gezin zoveel herinneringen hebben liggen. De afgelopen dagen hebben ze tijdens het festival talloze voorstellingen gezien. Het valt niet mee om nieuwe herinneringen te maken als de oude nog zó vers zijn.


En nu komt het binnen. In de orkaan van geluid danst hij, met zichzelf, in gedachten bij zijn overleden partner. Eenmaal buiten biggelt een traan van onder zijn zonnebril. Nee, hij heeft er geen spijt van dat hij – zo kort na haar overlijden – danste. Zij zou het zo gewild hebben. Maar rouw is rauw, zegt hij. Het komt binnen op onverwachte momenten. Bijvoorbeeld op de klanken van Disco Inferno.


Rouwarbeid is als het leven zelf. Op en af, hard en zacht, lachend en huilend, licht en zwaar. Hij stapt op z’n fiets. Naar het terras in Midsland. We hebben er ééntje (of twee) verdiend. Even later proosten we op haar en op het leven. Blijven dansen, ook al kost het moeite.

123 views0 comments

Comments


bottom of page