Krakend zwaait de deur van zijn schuur open. Het is nog vroeg en toch is de warmte voelbaar. Het belooft het een zinderende zomerdag te worden. Een paar eenvoudige klusjes heeft hij gepland. Van die karweitjes die hij vaak doet. Hij kan ze dromen.
En nu is het toch allemaal anders. Want de liefde van zijn leven is er niet meer. Ze overleed vorig najaar. Zomaar ineens. Hij was bijna zestig jaar met ze getrouwd. Ze gaf betekenis aan zijn leven. Aan z’n werk vroeger, aan het gezinsleven en aan de klusjes die hij deed.
Het kwam allemaal aan bod bij de uitvaartdienst. Zonder het zelf zo in de gaten te hebben had hij het benoemd in het gesprek dat aan de dienst vooraf ging. Dat zijn vrouw en hij erg zelfstandig waren, maar wel altijd samen.
Hij wiedde het onkruid omdat zíj er was, hij toog aan het werk voor hen beiden en zelfs zijn wekelijkse biljartavond stond in het teken van hen samen. Zij wachtte op hem. Als ze elkaar bij thuiskomst hadden gekust, schonk zij de glazen in die ze eerder die avond op tafel had gezet.
Haar aanwezigheid was voortdurend voelbaar. In zijn ooghoeken zag hij haar altijd. Dat bleef nog lang zo nadat ze er niet meer was. Het is de manier waarop zijn brein het verlies stuurde. Maandenlang nog voelde hij haar nabijheid. Dan keek hij op om haar blik te vangen en dat lukte niet.
Terwijl hij de schuurdeur opent is er ineens het snerpende gevoel van peilloze leegte. Een pijnscheut trekt door z’n hele lijf. Het handvat van de deur stevig in beide handen. Uit het niets wellen tranen op en niets kan ze onderdrukken.
Uit z’n werkbroek vist hij een zakdoek. Hij snuit. En nog eens. De zon klimt over de schutting naast de schuur. Eerst aan de slag, maant hij zichzelf. Het komt en het gaat. Dat is moeilijk genoeg
De kleine werkjes van vandaag staan in de schaduw van een ander, groot karwei. De rouw om het verlies van zijn vrouw. Dat is een enorme klus, weet hij.
Over een uurtje drinkt hij koffie. Alles is nog zoals het was in de keuken. Als mensen er naar vragen zegt hij: ‘’Niets staat op z’n plek, alles staat op háár plek.’’ Er staan zoals als altijd twee kopjes op de keukentafel. Ze is altijd bij hem.
Comments