Ogenschijnlijk gedachteloos schopt hij in een hoopje dode bladeren en roept iets onverstaanbaars. Niet boos, niet opgetogen, niet teleurgesteld of gefrustreerd. Of toch? Ik loop naast hem en ik heb geen idee. Als antwoord veeg ik met een voet óók door de bladeren.
Eerder die ochtend heb ik hem opgehaald in de zorginstelling waar hij woont. Zijn gelaat toont geen enkele vorm van herkenning als ik hem begroet. Ik ken die blik. Ooit was het er één waarvan je wist dat er een grap of melige opmerking op zou volgen. Nu niet. Dat was toen. Toen alles anders was.
SLIM FIT
Hij oogt wat magerder. Misschien is dat bedrog, want zelfs in zijn iets gezettere tijd was hij om door een ringetje te halen. Nu draagt hij modieuze schoenen, een geruite broek en zwart overhemd. Slim fit, want hij kan het hebben.
Aarzelend pakt hij het cadeautje aan dat ik voor hem meebreng, niet goed wetend wat hij ermee moet. De dienstdoende verzorgende neemt het over en pakt het uit. ‘’Ah, iets lekkers voor onder de douche,’’ zegt ze in zijn plaats.
Hij moet in z'n jas worden geholpen. Handen in de mouwen, hoe moeilijk kan het zijn? Lastig genoeg als Alzheimer bezit van je genomen heeft en alles wat je maakt tot wie je bent ondermijnt. Hij weet het niet meer of weet het wél maar kan het niet meer. Ik weet het niet.
KWIJTRIJDEN
Het is weken geleden dat we samen op pad gingen. Eerst fietsten we. Hij op z’n gewone fiets, ik elektrisch. Maar omdat het risico op ‘’kwijtrijden’’ steeds groter werd, stak de zorginstelling er een stokje voor. Nu lopen we.
Het Bolwerk in Middelburg is geel gekleurd door de voorlopers van het naderend seizoen. De herfst lijkt het maar niet van de zomer te kunnen winnen. De verandering van seizoenen komt overeen met zijn proces. Dan weer gaat het snel, soms lijkt het te stoppen en je weet dat schijn bedriegt. De opeenvolging van jaargetijden is onontkoombaar.
ANDERS
Hij loopt op een wat andere manier dan een paar maanden geleden. Meer in zichzelf lijkt het. Niet zo open. Handen in de zakken. De pas minder kordaat. Het tempo lager. Zo nu en dan reageert hij ergens op. Zodra een hond even bij ons aanklampt, als een kind dat wat roept in de verte of op het geluid van droge bladeren die breken onder onze voeten.
Het is moeilijk te begrijpen als hij wat zegt. Ik leg een hand op zijn schouder om contact te maken en ik knik van ‘’ja’’. Communicatie krijgt een andere, nieuwe dimensie.
PAS OP
Als ik iets verderop een misstap maak en even wankel, reageert hij binnen een seconde met ‘’Pas op jongen!’’. Ik kijk hem verwonderd aan. Hij ziet het niet, let er niet op, loopt onverstoorbaar door, handen in de zakken, het pad volgend.
Een windvlaag zorgt voor een regen aan vallende bladeren. De herfst komt eraan. Zoveel is zeker. Het is onontkoombaar.
Comments