Eénendertig jaar geleden verloor ze haar baby. Priscilla werd geboren maar redde het niet. Het leven is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Vader/opa is twee dagen geleden overleden. Er zijn tranen. Het brengt óók het verdriet van haar overleden kindje terug. Ze heeft destijds nog even met haar baby in de armen gezeten, maar al snel werd ze weggehaald. ''Je moet door,'' luidde het.
Vader/opa was een ieve man. Opa Peuk werd hij genoemd, omdat hij jarenlang een pakje Brandaris per dag weg pafte. En hoewel hij bijna een kwart eeuw geleden stopte met roken, was het kwaad gezaaid. Vader/opa had het aan z'n hart en daar kwam longkanker overheen. Tussendoor nog allerlei kwalen waarvan huidkanker er één was. Hij voer op de Holland-Amerika Lijn. ''Hij is zó vaak verbrand,'' klinkt het aan tafel.
Er zit liefde in het gezin. Opa, oma, de meiden, de aangehokte jongens, de kleinkinderen. Een mooie, hechte club is het. Gewend om voor elkaar te zorgen. Er voor elkaar te zijn. Over opa gaat het, die nu dood is. Hij ging problemen graag uit de weg. Toen de meiden nog klein waren, stuurde hij ze met een lekke band of kapotte schoenzolen door naar z'n eigen vader. Geld? Zaken? Daar ging zijn vrouw over .
Geen kwaad woord over opa. Hij zei niet zoveel. Beetje in zichzelf gekeerd. Nee, dan zijn vrouw: uitbundig en met iedereen een praatje. Een plaatje ook, waar de jongens op vielen. Opa was best jaloers, klinkt het. Over hun eerste ontmoeting in dancing De Ster in Bergen op Zoom: hij staat beneden op de dansvloer, zij zit boven aan de balustrade als hun blikken elkaar treffen. Het vonkt en knettert. ''Hé,'' roep hij. ''Kom eens naar beneden!''
Peter Koelewijn zingt op dat moment 'Kom van dat dak af' en zij roept: ''Je komt zelf maar.'' Even later staat de knul met achterover gekamd haar boven om haar te vragen voor een dansje. Ze blijken heel goed samen te kunnen rock 'n rollen. Zij is dan nog maar zeventien. De volgende dag komt de jongen op z'n brommertje van Middelburg opnieuw naar Bergen op Zoom. De rest is geschiedenis.
Een paar maanden later blijkt ze zwanger. Haar oudere zus steekt er de draak mee. ''Stomme ****, je bent nog maar zeventien.'' Even later blijkt ook de oudere zus in verwachting. Ze trouwen tegelijk op tien september 1960. Ze bevallen 19 dagen na elkaar. De liefde hè?
In Middelburg gaat het Brabantse meisje bijna ten onder aan heimwee. Ze staat een paar keer op het station met haar kindje om terug naar Bergen op Zoom te gaan. Maar als de trein komt, stapt ze niet in. Ze krijgt een tweede dochter.
Jaren later nemen ze een café over. Ze kunnen het huren. Opa wil niet, maar als zij het heeft over ''armoe lijden'' zegt hij 'ja'. De huur van het café gaat over in koop. Dat is vier jaar later. Ze betalen contant. Ze werken hard en het café draait als een tierelier.
Ze vertellen over een kleindochter van 2,5 die in het café tussen de mannen zit en roept: ''Opa, biertje!''. Ze krijgt een borrelglaasje bier. Andere tijden zijn het. Met een washand vol guldens en knaken nemen opa en oma de kleinkinderen mee naar de kermis. Ze mogen in elke attractie. Er vliegt zó honderd gulden doorheen.
En als de kleinkinderen met hun schoolrapport in het café komen, geven opa en oma zonder dat ze het van elkaar weten (''niet aan oma zeggen''/''niet tegen opa zeggen'') 25 of 50 gulden. Als ze met hun rapport in het café willen rondgaan, zegt opa dat ze beter kunnen wachten. Als er wat drank in zit, is de clientèle vrijgeviger. Met kinderpostzegels net zo.
Ze waren er afgelopen vrijdag allemaal bij toen vader/opa zijn lang verwachte euthanasie kreeg. Hij was op, hoestte de longen uit z'n lijf en wilde niet meer leven. Een heftig moment, maar ook ''mooi'' en ''respectvol''. Als de arts binnenkomt, staat hij op uit zijn stoel en loopt hij naar de slaapkamer. ''Ik ga alvast liggen dokter.'' De familie roept hem terug. De dokter heeft zijn jas nog niet eens uit.
Als hij tegen vier uur ’s middags op bed ligt, vastgehouden door zijn vrouw, bedenkt hij plotseling dat Feyenoord-Ajax er aan zit te komen. De arts – nét zo’n Feyenoord-fan als hij – belooft luidkeels voor hem te juichen als Feyenoord scoort. ‘’Beloofd hè dokter?’’, herhaalt hij. ‘’Ja, dat ga ik doen,’’ zegt de arts.
Even later slaapt hij vredig in. Zijn leven geleefd. Vandaag is zijn uitvaart. Een Feyenoord-vlag op z'n kist, rode en witte bloemen en kaarsen. Alle verhalen komen in anderhalf uur voorbij. Peter Koelewijn klinkt.
Helemaal aan het begin van de ceremonie gaat het over Priscilla, de kleindochter van opa die het tientallen jaren geleden niet redde in het leven. Er brandt een kaars voor haar. Haar verhaal wordt verteld. Haar moeder heeft een knuffel gekocht, die opa meekrijgt op zijn reis. Voor als ze elkaar tegenkomen. Haar leven krijgt postuum betekenis. Lee Towers zingt: ''You'll never walk alone''.
Allemaal liefde.
Comments