Bij het overlijden van Lein de Wolf, op 13 december 2018, vier jaar geleden.
Een eclatant mens is heengegaan. Dag Lein. Puur mens. Vroom mens. Als ik over Walcheren rijd en geniet van het weidse uitzicht, de wolken, de leegte, de duinen in de verte, dan denk ik aan jou Lein. Man van het Walcherse land, oer-Zeeuw. Ik zie je nog huilen om Theo Koomen…
Ik heb je omarmd en losgelaten. Spijt? Ja..en ook weer niet. We hebben mooie dingen beleefd. Samen hebben we ontdekt wat regionale radio is. Mijn gekte en jouw oprechtheid en Zeeuwse welbespraaktheid kwamen ooit samen. Dat moet dertig jaar geleden zijn. Waar zijn die jaren gebleven? En waarschijnlijk dacht je dat het altijd zo zou zijn - ik ook - en dat was niet zo.
Ik vroeg je voor een column in je eigen dialect. Jouw kracht? De gave van het woord. Wat een enorm talent had je Lein. Een taalvirtuoos met eigen jargon. Geen gêne, geen twijfel, maar pure overtuiging. “Eclatant! Chapeau! Laat gaan die bal! Goeie bal!’’. Als je aan het oreren sloeg, viel de wereld om je heen weg. Dan was je…Lein!
We deden de gekste dingen om het programma onder de aandacht te brengen. We maakten promo’s en dat werden hele radio-hoorspelen. We deelden de passie. Jij Lein, had een haast mediterrane gekte voor de radio. Je vertelde dat je op je kamer naar Theo Koomen lag te luisteren. En dat je adoratie voor die man zover ging dat je ooit zijn graf bezocht.
We hadden net iets geks opgenomen in het kleine radio-studiootje. Jij vertelde over Theo Koomen en plotseling waren er tranen. Dikke druppels gleden over je wangen. Nog altijd dat verdriet over de man die veel te vroeg aan zijn einde kwam. Lein, het gevoelsmens. Als jongen gekluisterd aan de radio op de zolderkamer in Klein Mariekerke. Lein voor wie Theo Koomen een gids was in het leven.
‘’Onze jaren’’ vormden maar een fractie uit jouw veel te korte leven Lein. Ik denk dat ik de impact ervan voor jou heb onderschat. Jouw radio-leven was een eerbetoon aan Theo Koomen en daar had je alles voor over. Daarvoor kwam je na een dag werken naar de studio. Het waren bijzondere jaren waarin we konden pionieren op de Zeeuwse radio.
Speaker bij voetbalvereniging De Meeuwen in Zoutelande, speaker bij het ringrijden. Een bevlogen man was je. Amper met pensioen en het is over… In de overlijdensadvertenties lees ik dat je van je afscheidsspeech op je werk een feest maakte. ‘’Dat ze mogen groeien en bloeien als de stokvissen in Noorwegen..Bravo en chapeau’’.
Je ging veel te vroeg Lein. 66 jaar pas. En je was niet zo tijdloos als ik dacht dat je was. Als ik ooit jouw graf bezoek, hou ik het zeker niet droog. Dag Lein. Radioman. Eclatante man. Bravo en chapeau.
Comments