Zeven jaar geleden is het al weer. Intussen is Floris geboren. En Josje. En Pien. Hij zou een bijzondere opa zijn geweest. De drie kleintjes zouden zijn zachtheid boven hebben gehaald, een eigenschap die hij maar zelden toonde.
Het grote schilderij hangt in de kamer van een huis dat hij nooit gekend heeft. Zij ging kleiner wonen toen hij er niet meer was. En tóch verhuisde hij mee. In boeken, dagboeken, kunst, herinneringen en gesprekken.
Zijn overlijden zorgde voor een aardbeving in het gezin. Toen het stof was neergedaald, spraken de beide zoons niet meer met elkaar. Ze erfden zijn eigenzinnigheid en raakten elkaar kwijt.
Hun moeder bewaart het wankele evenwicht. Het gemis blijft schrijnen. Bovendien doet de scheuring in haar gezin pijn. Gezin? Het zijn losse bouwstenen in plaats van het hechte fundament dat ze nodig heeft.
De mannen zien het niet. Of kunnen het niet.
Ze geeft kleine Pien de fles. Met aandacht en liefde. Via het schilderij van de kunstenaar die hij bewonderde kijkt manlief over haar schouder mee. Zeven jaar geleden is het al weer. Er is veel gebeurd.
Comments