Dit is geen huilverhaal. A New Kind of Wilderness heet de documentaire. Verplichte kost voor iedereen die – al dan niet beroepshalve – met rouw en verlies te maken heeft.
De film is opgebouwd als een rouwproces. Scenes die knerpende pijn blootleggen, afgewisseld met fragmenten uit het alledaagse leven van het jonge gezin Payne dat door moet na het overlijden van moeder Maria. Het is de golfbeweging waarin het zich afspeelt.
De documentaire herinnert op sommige momenten aan eigen rouw toen die op z’n scherpst was. En waarvan je dacht dat het gesleten was. Maar het is er nog en dat is – hoe confronterend ook – goed om te ervaren. Omdat het terugvoert naar de ondragelijke pijn van verlies. En naar de kern.
Die pijn, dat immense verdriet, is immers de belangrijkste reden waarom mensen in nood om hulp vragen. Het rauwe knagen voelt als ‘’te overweldigend’’ en ‘’te groot’’. En roept vragen op als ‘’komt het nog goed?’’, ‘’hoe lang duurt dit nog?’’ en ‘’wanneer is het over?’’
A New Kind of Wilderness geeft ook hoop. Het toont de veerkracht van kinderen. De docu laat de kracht (en twijfels) van vader Nik zien. Het is een mensenverhaal over het diepste verlies waar we vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen. Het neemt ons mee terug naar de basis.
Daarom is het meer een wake up call dan een huilverhaal. A New Kind of Wilderness komt dichtbij maar is het waard om te gaan kijken.
Comments