Hij is maar een paar jaar jonger dan de man die ik een paar uur eerder naar zijn laatste rustplaats begeleidde. En nu zit ik hier - moe na een intensieve dag - in de schouwburg naar hem te kijken.
De man die wekenlang in een uitverkocht Carré optreedt was/is deze week in Zeeuwse theaters. Een programma in het klein. Alleen gitariste Edith Leerkes begeleidt hem. Zij is fenomenaal. Op de achtergrond drie jonge theatermaaksters die (te) sporadisch hun talent mogen tonen.
Volgend jaar wordt hij tachtig. Hij treedt al zestig jaar op. Zijn show begint met het slotlied, omdat je op deze leeftijd nooit weet ‘’of je het einde haalt.’’
De vergankelijkheid speelt een rol in het programma, zijn publiek is grijs en schuifelt in en uit de zaal. Maar als we na afloop twee jonge vrouwen spreken zijn ze vooral verrast door zijn taal en woordkeuze ‘’en over hoe weinig hij nodig heeft om iets te laten zien.’’
Als vroegboekers zitten we op rij één. We zien zijn wateromrande ogen als hij over de liefde en over herinneringen zingt. Misschien is het zijn tienduizendste show. Aantal en plaats doen er niet toe.
‘’Dit is wat ik ben,’’ zingt hij aan het einde. Het is vooral de ontroering die beklijft want wie hem vaak ziet, kent de grapjes (‘’mijn hoofd is net een damestas; alles zit erin maar je kunt niets vinden’’). Mooi is het als hij over vergeving spreekt bij overlijden.
We hebben al weer kaarten voor Carré volgend jaar. Op deze leeftijd weet je het nooit, maar je kunnen verheugen is al wat waard.
‘’Voer voor alles en iedereen die met uitvaart/afscheid te maken heeft,’’ denk ik na afloop. Over hoe cultuur inhoud geeft aan het leven en het einde van het leven. Als ik kon toveren zou ik het wel weten en iedereen deelgenoot maken de levenslessen van Herman.
Comments