Een kopje koffie na de uitvaart. Met een Zeeuwse bolus. Ik zwicht voor het zoet. Story of my life. Een afscheidsceremonie ‘’doen’’ is telkens weer een première. Het moet goed zijn. Routine mag, maar gedoseerd. Scherp zijn. Scherp blijven. Dus is er altijd nervositeit. Altijd zijn er ritueeltjes om ‘’in het moment’’ te komen.
- Visualiseren
- de muziek van de ceremonie beluisteren
- tekst lezen met een pen in de hand (altijd verbeteringen)
- tekst voordragen voor m’n (kritische) partner
- de emotie toelaten en vervolgens op veilige afstand zetten
- even afzonderen
- verkleden
- (erg) ruim van tevoren in de aula zijn
- buiten staan als de rouwauto met familie komt
- contact met de medewerkers van het crematorium
- even praten over niemendalletjes
- met elkaar zorgen dat het ‘’beeld’’ klopt op de locatie
En na afloop onopvallend aanwezig. Een kopje koffie met de uitvaartondernemer. Even landen weer in het alledaagse hier en nu. Afscheid nemen van de familie. En naar huis.
Op weg naar de garderobe schiet één van de bezoeksters mij aan.
‘’Kan ik je al boeken?’’ glimlacht ze.
- ‘’Ik zou nog even wachten,’’ antwoord ik.
‘’Je doet het met je hart,’’ zegt ze zoet.
- ‘’Zonder zou niet kunnen.’’
Comments