Onze vriendin belandt in het ziekenhuis. Hartstikke ziek en dodelijk vermoeid op een kamer van zes. Met twee snurkende mannen en een snurkende vrouw. Dan krijgt ze een kamer alleen. Met sensoren op haar lijf, slangen en een standaard met infuuszakken. Ze voelt zich beroerd, hondsmoe en heeft
geen/amper zin om te eten. Als we haar eindelijk kunnen bezoeken, zijn er tranen. Bij ons. Bij haar. Als je langs de randen van het leven scheert, komen er emoties los.
‘’Wil je me beloven dat als ik overlijd, jíj m’n uitvaart doet?’’, vraagt ze ineens. En of ik dat samen met manlief en de kinderen wil vormgeven. ‘’Natuurlijk,’’ zeg ik, ‘’maar zou je daar niet nog even mee wachten?’’ Tussen de tranen door is er een glimlach. Ja, nog maar even wachten. Dat is goed. Maar het schoot
haar te binnen toen ze op haar ziekste ziek was.
Zo gaan die dingen. In nood bedenk je ineens dát je het wilt regelen. Wat zou het fijn zijn als je kunt (voort)leven in de wetenschap dat alles besproken is en er niets meer gezegd hoeft te worden. Niet voor je uit blijven schuiven tot de berg te groot is om te overzien, maar met elkaar gaan zitten en tijd pakken.
Het grootste misverstand is dat zo’n gesprek over de dood zou moeten gaan, terwijl het juist over het leven gaat. In zo’n ontmoeting zitten doorgaans alle antwoorden. ‘’Levensgesprekken’’, noem ik ze.
Interesse? Stuur me een berichtje.
Comments