Het kleine meisje voelt zich veilig. Ik knuffel haar, lach met haar, troost haar en fantaseer met haar. Al pratend reizen we naar het duizend-bomen-bos, waar limonade stroomt in de beekjes, de bosjes bestaan uit suikerspin en dropveter en het boswachtershuisje is gebouwd van chocola. Verderop is het koud. Daar wonen de sneeuwpopijsjes. Ze laten zich graag opeten.
Ze noemt ons ‘nonna en bompa’, zodat ze ons niet verwart met andere opa’s en oma’s. In samengestelde gezinnen zijn dat er nogal wat. Dus nonna en bompa voldoet prima. We maken haar prilste jaren van dichtbij mee. Twee dagen in de week is ze bij ons. We zien haar groeien in alles. Op haar beste dagen superactief, ondernemend en zelfstandig. En soms als een hulpeloos muisje met een blos op haar wangen van de koorts, snottebellen uit haar neus en met een deken op de bank.
Ik ben niet haar biologische opa, maar in haar wereld is geen onderscheid. Ik ben bompa. In m’n vorige leven – en jaren terug – probeerden we heel lang kinderen te krijgen. Dat lukte niet. Álles probeerden we. Álles. Van Rotterdam tot Leuven, de ene kliniek na de andere. We werden verwezen naar dokter Karbaat in Barendrecht. Hij verrichtte wonderen. Dat deed hij – na later bleek – met z’n eigen zaad. Wij bleven kinderloos.
Nu staat ze daar ’s morgens met haar rugtas bij ons op het pad. Mama die haar brengt, krijgt een high-five, een boks en een kus. Dat is haar afscheidsritueel. Samen lopen we naar de garagedeur waar we traditioneel staan als mama wegrijdt. We zwaaien en roepen heel hard: dáááág. En dan is het rijk van ons.
‘’Je wilt zeker geen filmpje kijken vandaag,’’ vraag ik plagerig. ‘’Bompááá,’’ verzucht ze en ze zit al op de stoel aan tafel met de ipad voor haar neus. Ze kijkt naar Bing, Peppa, Paw Patrol, Sam de Brandweerman… ‘’Wil je een boterham popje,’’ opper ik. ‘’Jáááá met appelstroop,’’ roept ze. Even later serveer ik een dik belegde boterham met een vork en een fles melk. Zelf neem ik koffie en ik lees de krant.
Bij een scheiding komt er veel leed op je pad. Maar zij is één van de drie zegeningen tot nu toe (en de vierde is op komst). Zo kun je het vaderschap overslaan en opa worden. Kinderen, schoondochters, kleinkinderen; ze noemen me allemaal bompa. Het is een eretitel.
‘’Ík moet naar de wc bompa,’’ zegt ze. - ‘’Dat kun je zelf hè,’’ antwoord ik ‘’Maar ik moet poepen.’’ - ‘’Roep me maar als je klaar bent.’’
Dan verdwijnt ze in de gang.
‘’Ik ben klá-háár,’’ klinkt het even later.
Na de vele poepluiers, verhaaltjes, voorleessessies en ochtendrituelen, veeg ik nu haar billen af. Ze wast haar handen in het fonteintje en dan roept ze: ‘’Wie het eerst weer bij de tafel is!’’ Ze loopt snel terug en een fractie later: ‘’Ik heb gewonnen!’’
Ik neem er genoegen mee, want ik voel me al een winnaar sinds ze er is.
תגובות