Vijf jaar geleden kreeg hij de diagnose Alzheimer. Voor wat het waard was, want het was meer de uitkomst van een langlopend bang vermoeden. Nu wandelen we hier in dit zonovergoten bos op een vroege lentedag.
Praten kan hij al lang niet meer. Eigenlijk al niet voordat het oordeel was geveld. Over het hier en nu moet het gaan. De plassen op het bospad, het witte hek in de verte, de hondjes die ons passeren.
Zo nu en dan probeert hij me iets te zeggen. Geen heldere volzin. Het lijkt op gebrabbel, al klinkt dat woord minder respectvol dan hier bedoeld. Ik bevestig zijn boodschap, zonder te begrijpen wat hij wil.
En dan is er nog de neiging hem te willen volgen vanuit m’n eigen, nuchtere, boerenverstand. Terwijl hij in z’n eigen wereld leeft. Van buiten beschouwd voelt het als een dwangbuis, maar hij oogt niet als iemand die in zichzelf opgesloten zit.
Grote delen van onze wandeling leggen we zwijgend af. Tot de stilte ineens onderbroken wordt. ‘’Het valt mee allemaal,’’ zegt hij vlekkeloos alsof hij gedachten kan lezen.
‘’Dat vind ik ook. Het valt wel mee allemaal,’’ reageer ik.
Meer moet dat niet zijn, zeggen Vlamingen dan.
Comentários