Al tijdens de zwangerschap merkt moeder Korine dat er iets is. Het voelt niet goed. Bij de geboorte blijkt dochter Demi meervoudig gehandicapt. Ze huilt niet, ze krijst. De eerste acht maanden van haar leven onafgebroken. En epileptische aanvallen. Tientallen achter elkaar.
De beide ouders knokken voor wat ze waard zijn om Demi op de radar van specialisten en doktoren te krijgen. Gelukkig is er liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Van vader, moeder en oudere broer Dennis.
Een noodlottig ongeval maakt dit najaar een einde aan het leven van moeder Korine. Niet te bevatten en al helemaal niet voor Demi, die verstandelijk altijd een peuter zal blijven.
Haar komst naar de uitvaart van moeder is uitgesloten, zeggen haar vader en broer. Ze is gevoelig voor prikkels en ze zou het niet aankunnen. Het zou te veel zijn, weten ze.
En toch, Demi moet een rol hebben, genoemd worden, zeggen de beide mannen. ,,Kun jij voor Demi spreken,'' vraag ik haar broer, die al heeft aangegeven zelf iets te willen zeggen bij de afscheidsdienst. ''Ik ga het proberen,'' zegt hij na een korte stilte.
Zo gebeurt het dat de grote broer tijdens de ceremonie in de huid van zijn zusje kruipt:
''Lieve mama,
Bedankt voor alles
Voor het feit dat jij er altijd was wanneer ik jou nodig had.
Voor je onvoorwaardelijke liefde.
Voor je vertrouwde rust.
Voor je oneindige zorg.
Voor je nabijheid als we samen naar het ziekenhuis gingen
Voor het feit dat jij nooit op gaf en altijd door bleef vechten.
Voor alles wat je voor mij hebt gedaan.
Voor alles wat wij samen hebben bereikt.
Bedankt mam dat jij mij gered hebt uit mijn diepste dal.
Bedankt lieve mam dat jij er altijd voor mij bent geweest. Ik hou van jou!
Ik ga je verschrikkelijk missen, Maar weet dat je altijd bij mij bent!
Liefs, Demi''
De meiden van K3 zingen dan ‘’Wanneer zie ik jou weer terug’’. Van en voor Demi, die haar eigen plek heeft bij het afscheid van haar moeder. Een afscheid zonder grenzen. https://youtu.be/oKxuN5BqzNo
Comments