Op zijn overlijdenskaart kwam te staan: ‘’Tevreden overleden.’’ Kun je je voorstellen dat je op enig moment in je leven besluit dat het genoeg is? Dat het goed is? Dat jouw tijd gekomen is? Voor Floor Haak (86) uit Vrouwenpolder was het klip en klaar. Eind februari 2019 stopte hij met eten en drinken en dertien dagen later, begin maart, overleed hij.
Zijn zoon Gijs legde de laatste dertien dagen van zijn vader vast op film en zo zit je als kijker als het ware in huis bij Floor vlak voor en tijdens het stervensproces. Daar waar het lichaam doorgaans de regie voert bij sterven, is het in dit geval de geest die bepaalt. En waarom ook niet? Afgezien van een pijnlijke, versleten heup had Floor Haak misschien nog wel tien jaar meegekund. Maar hij was klaar. Wilde niet meer. Tot hier en niet verder.
Dertien Dagen is een indrukwekkend document dat deze week op het Nederlands Filmfestival in Utrecht in première is gegaan. De film is opgemerkt en ook gelijk genomineerd voor een Gouden Kalf. En terecht. Eigenlijk klopt alles aan de film. Floor zelf. Het thema. Het verhaal. De beelden. De muziek van Douwe Eisenga. De kleur. De intimiteit. De openhartigheid. Die optelsom maakt het tot een soms meeslepende documentaire.
Ik ben geneigd te zeggen: ‘’Het gaat ook ergens over.’’ En tegelijk is de film hier en daar van een lichtheid en vanzelfsprekendheid dat je de dood haast zou omarmen. ‘’Verdriet is ook mooi,’’ zegt Floor onderweg tegen zijn kleindochter. De impact op de familie is hier en daar merkbaar. Toch is er acceptatie en wordt Floor in zijn waarde gelaten. Als een soort stamoudste die gaat. Hij laat zich filmen in al zijn naaktheid en kwetsbaarheid alsof er geen camera was.
In de hoek van de kamer staat gaandeweg het proces een kaars die steeds kleiner wordt en het levenseinde symboliseert. In een halfdonkere kamer zingt de familie ‘’Halleluja’’ waarmee Floor naar de andere kant begeleid wordt. Het is zó mooi, zó intiem dat het je als kijker niet onberoerd laat.
Veel prachtige momenten uit de film laat ik nu ongenoemd. Daar is het film voor. Zelf kijken, voelen, incasseren. Dertien Dagen verdient het. Floor Haak verdient het. Hij levert het beste bewijs dat kiezen voor een levenseinde aan het eind van de rit een zegen kan zijn.
Kommentare