Ja, hij zou de vloer op gaan. We zouden gaan spelen in een boerenschuur. Hij zou in plat Oostkappels z’n gang mogen gaan. Ik had hem gevraagd voor een rol die nog niet bestond in het verhaal dat er al wel was. Maar nog niet geschikt voor theater. Daar zouden we samen wel uitkomen.
Afgelopen dinsdag liepen we een inspiratierondje. ‘s Ochtends om zeven uur. Hij ging altijd vroeg naar bed en stond om een uur of vijf al op. Om zeven uur had-ie er al een dagdeel opzitten. Toen we tegen achten de Pronkenburgseweg insloegen, hadden we het leven al besproken, plannen gemaakt en lijnen uitgezet. Dat stuk moest er komen.
Tussen de bedrijven door bekende hij dat hij opzag tegen de winter. Z’n lichaam voelde ‘’op’’, als een oud, versleten barrel. Zó hard gewerkt z’n hele leven. Het wilde niet meer en hij vroeg zich af hoe hij z’n tijd zou moeten vullen. Theater? Opperde ik. Een uitdaging voor hem, maar ook een drempel. Hij zei het niet, maar ik wist het.
Aan het einde van de weg probeerde hij het nog wel: ‘’Weet je Koenio, ik ken iemand die die rol ook goed zou kunnen spelen.’’
Ik: ‘’Maar die wil ik niet. Ik wil jou om alles wat je bent en niet in de laatste plaats om die achterlijke motoriek van je.’’
Gelach. Kan maar duidelijk zijn. Discussie gesloten.
Even later dronken we koffie bij ons thuis in de boerderette. Hij rookte een shagje en schoot in de lach omdat-ie onderweg de hele tijd over zijn schouder had lopen kijken waar Kees, z’n hond, toch bleef. Die was dit keer met vriendin Inge mee, maar hij was zó gewend Kees in z’n buurt te hebben dat-ie een uur lang om zich heen keek en inhield toen we de Leliëndaalseweg moesten oversteken.
In de boerderette maanden we elkaar even later tot kalmte, omdat we in al ons enthousiasme het ene na het andere idee voor ons theaterstuk aan de ander overlegden. ‘’Eerst het fundament’’, zei hij terecht. Daarover gesproken, hij had net een huisje fiks verbouwd in Oostkapelle en dat vergde het uiterste van hem. Zijn eigen fundament wankelde.
Vlak voor het scheiden van de markt die dinsdagmorgen gaven we elkaar opdrachten voor de volgende dinsdag, 24 augustus. ‘’Zeven uur weer?’’. En hij reed weg. In z’n net aangeschafte Mazda. Verdiend met hard werken. Het was de laatste keer dat ik hem zag.
Nu zit ik op het terras in Domburg. We zitten mensen te kijken als m’n telefoon gaat. Het is Inge, z’n vriendin. Of het gelegen komt, vraagt ze. Tuurlijk, zeg ik.
‘’Ik heb heel slecht nieuws Koen. Eric is gisteravond overleden. Hartstilstand.’’
De bodem verdwijnt onder me. Kom op Eric! Samen gingen we in het theater toch een stukje Zeeuwse geschiedenis blootleggen?
Een onzichtbare hand schuift op dat moment vitrage tussen mij en de boze buitenwereld. Bewustzijnsvernauwing. Een duik in de golven en niet weten wat boven en onder is..
Het kan niet, maar ik weet dat het zo is.
Ik geloof het niet en het is de waarheid.
Eric, de echtgenoot, partner, vader, lasser, schaver, kok, bouwer, timmerman, ontwerper, ondernemer, presentator, oer-Zeeuw. Rotteboy, vriend. Je was een baken, onwillekeurig leunde ik op je en je doordrenkte me met ondernemerschap. Ik mis je nu al gruwelijk en ik weet het nog maar net. Morgen loop ik alleen over de Pronkenburgseweg en ik kijk om me heen waar je blijft…..
Rust nu maar zacht vent ❤️
foto: PZC
コメント