Telefoon. Een oude bekende. Haar moeder is overleden.
‘’Onze moeder wilde een dominee voor haar uitvaart. Maar de dominee is niet beschikbaar. Dus ik zei tegen m’n zus: dat heeft zo moeten zijn, want ik wilde jou voor de ceremonie. Kun jij dinsdag?’’, klinkt het hoopvol.
- ‘’Ja, ik kan. Maar ik doe geen kerkelijke uitvaarten. Niet dat ik het niet wil, maar ik ben niet kerkelijk opgevoed. Dus dat wordt lastig.’’
‘’Oh…want ik volg je op social media. Ik lees haast alles wat je schrijft en ik heb al eerder tegen m’n zus gezegd: als het zover komt met ma, dan moet hij het doen.’’
- ‘’Ik zeg geen nee, maar als je per se een kerkelijke dienst wilt…’’
,,Ik ga het met m’n zus overleggen. Ik bel je terug.’’
De volgende dag heb ik haar weer aan de telefoon. ‘’We willen toch graag dat jij het doet.’’
- ‘’Zullen we eerst eens afspreken en dan kijken of we het eens worden?’’
Als ik binnenkom, blijkt het programma voor die sessie al gemaakt. Ik praat eerst met de kleinkinderen en dan met de ‘grote mensen’. ‘’We hebben een paar jaar geleden de uitvaart van onze pa gehad. Dat was een tien. Dat willen we nu weer,’’ zeggen ze in koor.
- ‘’Ik ervaar geen enkele druk,’’ grap ik.
En al gauw wordt duidelijk dat er geen houden aan is. De dienst wordt een ceremonie met kerkelijke elementen. Een vriend van de familie is bereid voor te gaan in gebed en een schriftlezing te doen.
Het wordt een warme, menselijke bijeenkomst met verdriet en een lach in een druk bezochte kerk. Met muziek ook en samenzang. Ik vertel over het overlijden van moeder, over het leven, over de toekomst zónder haar, over hoop en verwachting. De zussen zitten recht voor me met de mannen, kinderen en kleinkinderen. Vol in het moment.
Een ceremonie op het snijvlak van wel/niet kerkelijk. Na afloop reageren beide zussen afzonderlijk.
‘’Een tien,’’ zegt de één.
‘’Een tien,’’ lacht de ander.
Ik haal opgelucht adem, ik denk dat hun moeder het zo gewild zou hebben en merk dat ik m’n handen heb gevouwen...
Comments