We spelen al jaren wordfeud. Soms zijn we allebei vroeg op en spelen we een tijdje om en om. Of ’s avonds heel laat, vlak voor het slapen gaan. Zomaar een paar woordjes. Een enkele keer leg ik midden in de nacht een paar letters. Waarop dan steevast in de ochtend een commentaartje volgt in de trant van: ‘Slecht geslapen?’.
Ons laatste potje begint op 24 april. Ik open met ‘pril’ (twee keer woordwaarde). Samen leggen we in die laatste dagen van april woorden met symboliek. Al jaren leeft ze met kanker. Dan weer heftig, dan weer meer op de achtergrond. Zij is zich bewust van de sluipmoordenaar die haar op de voet volgt.
Ze legt ‘vlek’. Die duiken voortdurend op als er foto’s gemaakt zijn van haar lijf. Verdorie toch. Rotziekte. Ze is dapper. Praat er open over. Verliest op een zeker moment haar haar en leert van een vriendin dat je je kaalheid niet hoeft te verbergen. Je mag er trots op zijn en dat is ze. Dus doet ze alleen iets op haar hoofd als ze last heeft van de kou.
Ik leg ‘crime’. Dat is het. Een crime om te moeten dragen. Een crime om mee te leven. Zij sluit aan met ‘honds’. En met de ‘h’ houdt ze ook ‘eh’ over, zo’n woord voor als je het even niet meer weet. Toch wil ze er alles uithalen. Kwaliteit van leven koesteren. En tegelijkertijd scherp zijn bij het leggen van woorden. Ik dacht wel eens wel eens dat ik ‘therapie’ zou leggen en zij daar ‘immuno’ voor zou schuiven met iets van acht keer woordwaarde. Altijd proberen het onmogelijke mogelijk te maken.
Wat volgt is ‘ebde’. Er ebt altijd iets weg, nooit ebt er iets bij…. Zij antwoordt met ‘zege’. Elke dag is een zege(n)/overwinning voor haar. Ik leg ‘berm’ aan. Als je van de weg raakt en weer terug moet zien te komen. Of als je uitrust van een lange reis. In de berm van het leven. Ze is moe de laatste tijd. Onbehoorlijk moe. En jeuk over haar hele lijf omdat de lever is aangetast. Gekmakende jeuk waar niets tegen te doen is.
Het is lang wachten op haar volgende woord: ‘gedank’. Wordfeud rekent het goed; Van Dale kent het niet. Het onmogelijke mogelijk maken, denk ik. Daar bestaat haar leven uit. Altijd een sprankje hoop… En toch, zo is ze niet. Hoop was er lange tijd, maar die is grotendeels vervlogen. Hoewel..hoop op kwaliteit van leven, zolang het duurt. Dat heeft ze zeker. ‘Gedank’, Duits voor ‘gedachte’. Het worden er steeds minder. Ze is op weg naar de uitgang. Daar is nog licht.
Ik leg ‘cols’. Die heeft ze al veel beklommen de afgelopen jaren. Telkens weer met de hoop, dat daar – aan de andere kant – toekomst ligt. Dan wacht ik op haar tegenzet. Het duurt uren. Uren gaan over in dagen. De woorden blijven weg. Deze berg is te hoog. Daar valt niet tegenop te klimmen. Er zijn geen woorden meer. ‘Spel afgebroken,’’ krijg ik als melding.
Dag lieve vriendin, dank voor je warmte, je wijze raad, je woorden, je liefde. Meer dank dan duizend keer woordwaarde.
Comments