De traan op z’n wang is er een van eenzaamheid. Sterven doe je alleen. Alle zorg, alle liefde, al de aandacht; het speelt zich van buiten af. Binnenin is hij met zichzelf en niemand anders. Solo. Het krijt van de finishlijn al aan z’n vingers. Maar hij is nog niet zover. Bijna, maar nog niet helemaal.
‘’Doodgaan moet moeite kosten,’’ zei een goede vriendin ons deze week. Ze moet het doen met dezelfde ziekte als waar Joop nu al weer jaren de gebruiksaanwijzing van leest. Het slotwoord is in zicht. We zien zijn worsteling. Met de ziekte, met het leven.
Ben je jezelf op enig moment nog bewust van de kwaliteit van wat je hebt? Of vervaagt de objectiviteit als je wordt ingesloten? Als je niet meer weet welke richting? Als je verdwaald bent aan de achterkant van het leven.
Zie je nog kwaliteit Joop? ‘’Ja…….,ja…..’’, klinkt het haast geluidloos.
Naast zijn bed in de achterkamer zit zijn liefde Nathalie. In de voorkamer maakt Rosa (7) haar huiswerk. Zíj vormen zijn kwaliteit. Hij wil nog niet loslaten. Hij kán nog niet loslaten. ‘’Onrust’’, fluistert hij. Wanneer is dat over? Misschien wel als de vechtlust weg is. Maar die is er nog. Tegen beter weten in. Maar wat is beter weten? Hij weet het ook niet. Zoeken naar lichtpuntjes.
Hij is sterk vermagerd sinds de vorige keer, nog maar een paar weken geleden. Zijn stem verweekt door de ziekte. Hij zoekt in bed even naar een andere houding. Iets comfortabeler. Als die verrekte benauwdheid nu maar ophield. Nog maar een keer de puffer in zijn neus. Voor de verlichting. Die er eigenlijk nauwelijks is.
Bewondering past voor deze man die al tien maanden aan bed gekluisterd is. Hij oogt kwetsbaar. Hij wijst op de krantenkop ‘’Fors meer kankerdiagnoses’’. De abstractie is groot en achter elke diagnose zit een mens met een mensenverhaal. Hij weet het.
Dan is de emotie er ineens. Pijn heeft hij niet, hooguit zielepijn. Alsof dat geen pijn is. Eenzaam zijn doet zó’n zeer. En niemand kan zich zijn situatie voorstellen. Ja, van buitenaf, maar hij zit er middenin. Deze man met het karakter van de topsporters over wie hij als journalist ooit berichtte. Hij is één van hen.
‘’Ik wil jullie graag nog een keer zien’’, zegt hij zacht. Dit mag niet de laatste keer zijn. Met een papieren zakdoekje dept hij de eenzaamheid op z’n wangen. Hij is nog niet klaar. Dat komt wel.
Comments