Hectiek vooraf. Gereserveerde plekken voor de gaaischieters. Met hoeveel zijn ze? Vijftig man? En die zingen allemaal mee? En de leden van de postduivenvereniging dan? Ook zij hebben gereserveerde plaatsen. Overloop in de foyer, waar ook beeld en geluid is, of anders in de gymzaal waar voor de zekerheid eveneens een scherm en boxen zijn neergezet.
Ver voor het begin van de ceremonie loopt alles vol. Zaal, foyer, gymzaal. Bezoekers zitten op tafels, banken en stoelen. Het moeten er in totaal een paar honderd zijn. Zo gaat het hier in Domburg. Ons kent ons en hoewel er geen uitnodigingen zijn uitgegaan, komen ze allemaal nadat de overlijdensadvertentie van René in de krant heeft gestaan.
René, de lieve man. Altijd vooraan in de polonaise of met een heuse dirigeerstok de troepen aanvoerend in een deinend café. René, de man van weinig woorden, de gaaischieter, de duivenmelker, de dorpsman die voor iedereen klaar stond, René de lieve echtgenoot, de zachte vader, de man die geen ruzie maken kon en dan vastzat in zijn eigen woordeloze cocon.
Vlak voor de ceremonie worden de kaarsen aangestoken. Niets aan het toeval overlaten. Eén kaars vertikt het. ‘’Ik weet al wat Ria gaat zeggen: Het zijn geen kaarsen van Bolsius,’’ weet de uitvaartondernemer. Nieuwe kaarsen dan maar, want plan B is altijd paraat. Ria, de liefde van René, heeft er al hoogte van gekregen. ‘’Dat heb je met kaarsen die niet van Bolsius zijn.’’ Ze kan er zelf om lachen.
De teksten doorlopen. Contact zoeken met alle mensen die een rol spelen in de ceremonie. Met de man van de techniek ook. De familie wil ‘’vaart’’ en geen stille momenten. Strak aansluiten dus met de muziek en de powerpoint met video’s en foto’s. Strak aansluiten ook gaaischieters als jullie gaan zingen!
Even na het middaguur zit het wijkcentrum afgeladen vol. Overal vandaan worden stoelen bijgezet en nóg moeten er mensen staan. Ongemakkelijk, want de ceremonie gaat richting anderhalf uur. De bijeenkomst begint met een hilarische, veelzeggende anekdote waarin iedereen René herkent. Er wordt gelachen, instemmend geknikt en er is een enkele traan. De emotie regeert vandaag.
Tegelijk is er: de magie. De wonderlijke kracht van alle elementen die samenvallen. Er wordt massaal meegezongen met de muziek (‘’het is moeilijk bescheiden te blijven..’’), armen gaan hier en daar de lucht in en er is applaus. Dit is geen alledaagse ceremonie en tegelijk is het er één zoals het moet zijn. Hier wordt het leven geleefd. Precies zoals René zou willen.
Er zijn prachtige teksten, de gaaischieters zingen met tientallen tegelijk ‘’Mooi is het zonlicht’’. Als in een soort flash mob staan ze plotseling op en brengen ze de zaal in vervoering. Even later kun je een speld horen vallen als René wordt geschetst in enkele oneliners.
Sprekers houden zich keurig aan de afspraken, doen het met hart en ziel en alle puzzelstukken van de afscheidsceremonie passen naadloos in elkaar. De kinderen van René verhalen allebei over hun vader en doen dat onberispelijk en bovenal: vol liefde.
Aan het eind van de bijeenkomst als het in de overweging is gegaan over hoop en de betekenis van René, sluit zijn dochter naadloos aan met een toespraak. ‘’Ik hoop dat ik je ooit weer zie. En zo niet, dan was mijn tijd met jou de hemel,’’ zegt ze. Dan is het stil.
De stoet richting begraafplaats lijkt even later onafgebroken lang. Bij het graf is live muziek van een blazersensemble, een indrukwekkend verhaal van een goede vriend en er worden duiven losgelaten.
‘’Mag ik je zoenen,’’ vraagt Ria een half uur na de begrafenis bij de voordeur van het wijkcentrum en vlak voor de nazit. ‘’Ze zeiden al: die man is helemaal jouw type. En dat klopt. Dankjewel, mag ik zeggen dat ik er van genoten heb?’’
Dat mag. Heel graag gedaan.
(Met toestemming van de familie)
Comments