(''Daddy'' - Coldplay)
Wie heeft het nog over Mo Ihattaren?
Mo Ihattaren..ik ken je niet behalve dat ik je af en toe briljante dingen heb zien doen met een voetbal. Je was zeventien toen je je vader verloor. Op 6 oktober 2019 was dat. Een paar dagen later hielden ruim dertigduizend mensen in het PSV-stadion een minuut stilte. Voor jou en ter nagedachtenis aan je vader. Intussen val je in een peilloze diepte.
Je bent zeventien. Te jong om je vader te verliezen Mo. I know. Zeventien was ik toen míjn vader overleed. Ik doe de keukendeur open, zie mijn moeder in tranen en hoor ‘’pa is dood’’. Ik val over de rand in de diepte.
Mo Ihattaren, inmiddels twintig en vaderloos. Ik lees overal dat je niet wil deugen. Doe het maar eens. Het verlies van je vader verwerken. Soms moet je zoeken op de bodem van je rugzak. En kun je niets anders vinden dan frustratie. Blijf maar eens overeind in het miljoenenbal. Alles en iedereen bemoeit zich met je, maar je bent in rouw. En ik weet het. En je bent dwars. En je bent verwend en je bent alles wat de buitenwacht je toedicht.
Je mist je vader. Ik weet het. Natuurlijk heb je rafelranden. Ik ken ze als ik in de spiegel kijk. Wat jammer dat je niet kon opstaan vóór Louis van Gaal een paar jaar geleden kwam als bondscoach. Dat je geen houvast vond. Dan had je op je negentiende in Oranje gestaan. Dat is ver weg nu.
Je zit in een proces. Rouw. Dat gaat nooit over kan ik je zeggen, maar er valt uiteindelijk goed mee te leven. Als je je vader verliest kun je het niet geloven. Je schiet in de ontkenning. Dan word je boos. Je voelt de pijn. Je gaat het gevecht aan en je moet vervolgens door een diep dal om tot aanvaarding te komen. En je moet weer leren genieten van het leven. Rouw gaat nooit meer weg. Je kunt het niet overslaan.
Juventus pikte je op. Maar Italië was een nachtmerrie. Ajax kwam. Je trainde je vadsige kilo’s eraf en begon weer te spelen. Af en toe kwam je onwaarschijnlijke talent weer even aan de oppervlakte. Maar het afgelopen periode? Foute vrienden, bedreigingen en wéér op een zijspoor.
Leefde Mustapha nog maar, je vader. Dan was alles anders geweest. Hij zou je de weg gewezen hebben. ‘’Het is niet zo gemakkelijk als het misschien lijkt,’’ zei je op je achttiende verjaardag. En: ‘’Als ik helemaal goed in m’n vel zit, kan ik de eredivisie omver blazen.’’
Ik wens je toe dat je het redt. Ooit. Dat je leert rouw een plek te geven in je leven. Want het gaat nooit over. Het is er altijd, híj is er, bij alles wat je doet. Een lege stoel aan tafel, een beeld in de verte waardoor je aan hem denkt, wakker schieten uit een boze droom, zijn foto zien of zijn stem horen: ‘’Gáán Mo, gá!’’. Het is vader Mustapha, op je schouder…. Luister maar naar hem.
Commentaires