Ooit was mijn nichtje Jessica de trotse bezitter van een opoefiets. Nu is dat op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat Jessica destijds inwoonster was van het oh zo Zwitserse Yverdon-les-Bains aan de boorden van het Meer van Neuchâtel. In Yverdon valt niet zoveel te klimmen met de fiets, hoewel je – als je echt wil – in Zwitserland altijd wel een helling, heuvel of berg kunt vinden. Maar genoeg vlak en een opoefiets kon daar dus wel.
BIG SMILE
Nichtje Jessica fietste doorgaans met een big smile door Yverdon, terwijl de plaatselijke bevolking zich afvroeg waarop deze vrouw zich in vredesnaam voortbewoog. Inmiddels staat de rode opoefiets al ruim tien jaar stil. Het is een monument geworden. De rode kleur is verweerd tot roze en blinkend metaal is veranderd in roest.
De fiets van Jessica staat aan de oever van de Arnon, een beekje in het iets hoger gelegen Vugelles-La Mothe, waar haar ouders – mijn oom en tante – wonen en waar zij ook haar jeugdjaren doorbracht. Mijn oom en tante wonen al zo’n zestig jaar in Zwitserland en hebben Zeeuwse roots. In Zwitserland kregen ze een dochter en een zoon, die tegenwoordig op enkele kilometers afstand woont.
De rode tweewieler is daar in het gras neergezet nadat Jessica overleed aan kanker. De zon heeft er op geschenen, de regen is er jarenlang op neergedaald, de sneeuw heeft de fiets ingepakt en de herfst heeft er zijn bladeren op laten vallen. De fiets van nicht Jes ondergaat het zoals zij haar ziekte onderging: gelaten.
BASALTBLOK
Vlak naast de Hollandse tweewieler is een eikenboompje ook al bijna een decennium lang richting hemel aan het groeien. Een paar meter verderop ligt een basaltblok dat was losgeraakt van een Zeeuwse dijk. Het zijn symbolen van een leven dat klaar was, maar nog lang niet voltooid.
WITTE DUIVEN
Het was een mooie bijeenkomst in de tuin in de nazomer van 2011. Marinus, Béatrice (mijn oom en tante), hun zoon Reto en Ella, de dochter van Jessica stonden hand in hand rond de eikenboom. Witte duiven symboliseerden de ziel die werd losgelaten. Er waren mooie toespraken terwijl de lucht zwanger was van emotie.
Als je kanker krijgt kun je niet meer doen dan het leven omarmen, goede medische hulp zoeken en hopen dat je beter wordt of lang en goed kunt leven met je ziekte. Dat heeft Jessica jarenlang gedaan. Hoe mooi is het niet als je in je strijd om te leven een bron van vreugde kunt zijn voor je omgeving? Hoe zwaar is het voor ouders om je kind te verliezen? Hoe kun je ooit accepteren dat het is wat het is? Hoe kun je ooit antwoord op de waaromvraag krijgen?
HUMOR
Wij bewonderen Jessica om haar persoonlijkheid, levenslust, humor, gulle lach, optimisme, dapperheid en moed, schreven we als ‘Nederlandse tak’ van de familie in haar rouwadvertentie. Met haar hebben we jarenlang hoop gekoesterd. Hoop op behoud van leven, hoop op kwaliteit van leven, hoop op genezing, hoop om niet te hoeven verliezen.
HOOP
Jessica was 48 toen ze overleed en haar hoop was niet voor niets. Hoop hield haar al die jaren overeind, hoop streelde haar ziel, hoop zorgde voor een lach, voor een arm om haar heen. Hoop was de brandstof die ze nodig had. De brandstof die we allemaal nodig hadden.
NALATENSCHAP
Dat was 2011. De rode fiets van Jessica staat voor haar aanpassingsvermogen en uniciteit en gaat langzaam op in de omgeving. De eik is haar kracht en groeit door, het blok basalt is haar stabiliteit en versterkt de voet van een helling in de Zwitserse Jura. Haar vader en moeder waken over haar nalatenschap, over haar ziel. Ella, de piepjonge dochter van Jessica is gemeenteraadslid voor de groenen, vlakbij in Sainte-Croix (‘’op de berg,’’ zeggen wij) en heeft een boodschap voor de wereld.
Jessica heeft ons meegenomen.
We zijn twaalf jaar verder dit weekend. Allons-y toujours Jes! Laten we nog steeds gaan.
Comments