Bij het overlijden van Joop van der Laan (67), vriend, collega, sportverslaggever, schrijver, interviewer, verhalenverteller, allemansvriend.
- ‘’Hoe is het,’’ vraagt de wederhelft me.
Zo mooi hoe rouwdeskundige Manu Keirse het omschrijft. Als iemand dichtbij je overlijdt, moet je wennen aan de (nieuw) werkelijkheid. Het verlies onder ogen zien. Joop was al zolang ziek. Vorige week hadden we al afscheid genomen. En toch….de realiteit is moeilijk te bevatten.
- ‘’De dood is…groot,’’ antwoord ik.
We hebben de neiging onze eigen werkelijkheid te creëren in dit soort situaties. Een werkelijkheid waarin ik Joop op bed zie liggen, het omroepgebouw zie binnenlopen, hem op mijn koptelefoon hoor. Alsof het nu nog zo is. Maar het is anders.
- ‘’Hoe bedoel je,’’ vraagt ze.
Dat ik me nog niet kan voorstellen dat hij er niet meer is. Dat ik de pijn nog niet voel, omdat hij er nog is. Op m’n netvlies beweegt hij toch?
- ‘’Ik kan het nog niet bevatten, terwijl we allebei wisten dat dit onvermijdelijk was,’’ zeg ik.
En na de pijn komt de échte werkelijkheid aarmee je overweg moet kunnen. Zijn huis, hun huis, in Oosterland hebben we leren kennen als een plek die in verbinding staat met de achterkant van het leven. Van Joop z’n leven. Die plek krijgt een andere invulling. Het huis van Nathalie en Rosa.
- ‘’Moeilijk hè?’’, knikt ze.
En pas als alles geweest is, ga je het nieuwe leerproces in. Opnieuw leren genieten van het leven mét het verlies in gedachten. Die rouw gaat nooit over. En verwerken is het ook niet. Het verlies integreer je in het leven. Het hoort erbij.
- ‘’Eerst een mooi afscheid,’’ besluit ik.
Comments