Ooit was hij boekhouder. Bescheiden op de achtergrond. Zo één van ‘’niet om acht uur binnen, nee, om acht uur begínnen.’’ Deze oudjaarsochtend beginnen we stipt om tien uur aan zijn afscheidsceremonie. Hij zou tevreden op zijn horloge gekeken hebben.
Het is voor mij de laatste afscheidsceremonie dit jaar. Mensenverhalen, rituelen, presenteren, een beetje licht in de duisternis. Afscheidsceremonies zijn dit jaar ‘’mijn ding’’ geworden. Op zoek naar de dauwdruppel in een mensenleven.
De dauwdruppel van de boekhouder was de dans. Nee, hij was niet lang, niet superslank, niet van elastiek, maar dansen kon hij als de beste. Daarmee trad hij uit de schaduw. Zonder woorden. De taal van het dansen. Het was zijn taal. ‘’Mag ik eens met je man dansen,’’ kwamen de dames soms aan zijn vrouw vragen. En ze vond het goed.
Zelf kwam ik dit voorjaar uit de schaduw met m’n eerste afscheidsceremonie. In Oud-Gastel of all places. ‘’Zouden ze weten dat het m’n eerste is?’’ vroeg ik me af. ‘’Wil je moeder zien?’’, vroegen ze toen ik me meldde bij de familie. ‘’Ze ligt hiernaast.’’ Uhhhhh…’’eerst maar even praten,’’ zei ik.
Nu de dienst van de boekhouder. Die nooit op de voorgrond trad. Introvert was. Weinig woorden had. Nooit uit de band sprong. Maar in iedereen zit een verhaal.
Na Oud-Gastel kwam ik in Roosendaal, Goes, Middelburg, Burgh-Haamstede. In rouwcentra, in de Oostkerk, in crematoria. Overal even acclimatiseren. Elke afscheidsceremonie is een premiére. Jij doet het maar één keer. Het kan maar één keer goed gaan. Of fout.
De dansende boekhouder bezorgde zijn vrouw vanaf haar eerste zwangerschap ontbijt op bed. Dat moeten meer dan twintigduizend ontbijtjes zijn geweest. Als dat geen liefde is. Als ze fietsten en zij geen adem meer had, dan duwde hij haar. Desnoods zestig kilometer lang.
De laatste jaren was zijn geest aan slijtage onderhevig. Hij raakte het contact met de werkelijkheid kwijt. Eerste kerstdag overleed hij, 90 jaar, 9 maanden en negen dagen oud. ’s Avonds om half negen. Mahalia Jackson zingt op indrukwekkende manier Silent Night. De danser was gek van haar.
Ik denk aan alle muziek die voorbij kwam dit jaar. Van Frans Bauer tot Luciano Pavarotti, maar ook Coldplay en Claudia de Breij. ‘’Mag ik dan bij jou,’’ wil bijna iedereen.
Ik lees ‘’De weg van de hoop,’’ het gedicht gebaseerd op Vaclav Havel. Hoop is m’n handelsmerk geworden dit jaar. Niet in de laatste plaats voor mezelf.
Het gezin van negentien brandt negentien kaarsen voor de danser deze morgen. Er zijn tranen en dat mag. Er wordt ook gelachen als ik vertel hoe oma opa versierde zeventig jaar geleden. Daar passeert het leven en een lach hoort erbij. Dat mag ook.
Na ‘’Zomer in Zeeland,’’ gaat het boek dicht. Het is tijd om definitief afscheid te nemen van de danser. Hij krijgt een plekje in ieders hart. Dag danser. Je was een lieve man en je laat een mooie boodschap achter.
留言