Het is ‘’de dag die je wist dat zou komen.’’ De afgelopen dagen zijn druk geweest na het overlijden van vader. Uitvaartondernemer, kaarten, bloemen, kist, financiën, datum, verdriet, herinneringen, adressen, slapeloosheid, spanning. En nu is het zover: vandaag is de uitvaart.
De emoties verdringen zich de dagen vooraf om een plek in je etalage. Op advies van de uitvaartondernemer neem je ‘’iemand’’ in de arm voor de uitvaartceremonie. Wat bezielt zo’n man toch om dit beroepshalve te doen, vraag je je af. Hij belt voor een afspraak. Nette man, keurige condoleances. Klinkt best goed. ‘’Morgenochtend?’’, stel je voor.
Om tien uur staat hij op te stoep. Om twaalf uur is-ie er nog. Over het voorbije leven gaat het, over sprekers, over muziek, over foto’s en over de sfeer van de uitvaart. Er wordt gehuild aan tafel. Er wordt gelachen. Eigenlijk best fijn er zo over te kunnen praten. Dat voelt goed. Over een paar dagen is de uitvaart. Hij zegt dat het allemaal goed komt.
Als hij even later weg is, bel je met je broer die vanuit het buitenland moet komen. ‘’Zo bijzonder,’’ zeg je. ‘’Het leek wel of er een heel leven voorbij kwam in een paar uur tijd.’’ En dan vertel je over de uitleg die je kreeg. Hoe het straks in z’n werk gaat bij de uitvaart. En dat je het eigenlijk al weer een beetje vergeten bent (‘’toch de spanning hè’’) maar dat de man het op de mail zet.
De volgende dag belt hij weer, de man van de afscheidsceremonie. Had hij al gezegd. Nog even een paar zaken afstemmen. Of dat herdenkingsbord vol barsten (‘’is een keer gevallen’’) op de kist mag. Wat een mooi idee, denk je. Werk was alles voor vader en hij was zo trots op z’n veertigjarig jubileum. Ja, dat bord met de barsten van het leven mag erbij.
De volgende dag zit er een compleet draaiboek in de mail. Alles zit er in gelukkig. Vader z’n favoriete muziek, de foto’s, een video van Charlie Chaplin (‘’Smile’’). Bijna een uur duurt het. Vader zou zelf trots geweest zijn op zo’n ceremonie!
Vandaag is de dienst. En wat is het een mooi eerbetoon geworden. Het lijkt wel alsof alle stukken van de puzzel op z’n plek vallen. Een lach en een traan. Een stuk minder spannend dan je vooraf dacht. Je kijkt, je luistert, je voelt.
Later, tijdens de nazit in het restaurantgedeelte, komt hij even afscheid nemen. Je lacht hem toe met opluchting. Een handdruk en hij is weer weg. De man van de afscheidsceremonie. Bijzonder toch!
Comentarios