Ze heet Kees. Ze (want Kees = ze) heeft geen idee hoeveel mensen haar kennen. Niet dat het haar veel zou doen, die bekendheid. Kees is cool. Heeft van haar baasje geleerd hoe ze zich moet gedragen en zo doet ze het ook.
Kees is op bezoek. Ze heeft geen oog voor de poezen die schichtig achter de heg verdwijnen. Ze loopt een rondje over het erf, checkt de boel en gaat rustig liggen. Als ze geen hond was geweest dan had ze haar schouders opgehaald.
Lieve Kees, Australian Cattle Dog. ‘’Alsof er een wolf voor me stond,’’ zegt een vriendin die komt binnenvallen even later. Maar Kees is zacht. Drinkt water uit een bakje dat we speciaal voor haar neerzetten en eet bewegingsloos blokjes kaas die we haar voeren.
Kees is chill, heeft personality, is nergens nederig en gaat binnen de kaders die ze geleerd heeft haar eigen gang.
Drie weken geleden ging baasje dood. Ze was bij de uitvaart, snuffelde aan de kist, en bewoog zich onopvallend door de aula. Op een zeker moment sprong ze tijdens de dienst bij de bazin op schoot.
Honden zijn geen mensen. Maar ze voelen wel mensendingen lijkt het. Als er emoties zijn gaat Kees "aan’’. Ze ging tijdens de uitvaart mee naar de ovenruimte, waar haar blik niet loskwam van de wegglijdende kist.
Met de bazin praten we over de achterliggende weken. Over verdriet. Ze vraagt me naar een stukje dat ik over haar man schreef vlak na z’n dood. "Zal ik het voorlezen?’’ Ze knikt van ja. Ik haal diep adem. Dat helpt bij het bedwingen van de emotie. Ik wil - zoals altijd - dat het verhaal er goed uitkomt.
Onderweg rolt een traan over haar wang. Dan verheft Kees zich en komt naast haar zitten. Als Kees had gekund, had ze een troostend woord gesproken. Maar dat is niet zo. Hoeft ook niet. Als Kees dichtbij haar zit, is het goed. Kees geeft, door er alleen maar te zijn.
Kees ís de troost. Tot 26 april dit jaar als ze oud en ‘op’ komt te overlijden. Ruim anderhalf jaar was ze het trouwe maatje van de bazin. Ze gaf haar troost. En wellicht gaven ze elkaar troost in het rouwproces na zijn heengaan.
Kees de troosthond is gecremeerd. Haar as is uitgestrooid over de zee, waar ook haar baas na crematie een laatste rustplaats vond. Dáár, op het oneindige water vinden ze elkaar weer. De bazin ging verder met herinneringen. Gelukkig zijn er veel. Ze spoelen met golven aan. Het zijn troostgolven.
Comments