Hij wil graag de regie. Het is maart 2021 als we elkaar spreken. Thuis, in Oosterland. Het huis heet Het Kerkje, omdat het ooit van de Oud Gereformeerde Gemeente was. Het gesprek gaat over zijn eigen uitvaart. Muziek heeft hij al uitgezocht. Een handvol sprekers is er ook. De dienst wordt gehouden in Het Zeeuwse Land in Goes. Of ik het wil doen, leiden. ‘’Natuurlijk Joop, ik vind het een eer.’’ Hij schrijft een stuk over zijn leven. ‘’Dat kun je gebruiken,’’ zegt hij.
Er lijkt haast geboden. Hij is aan bed gekluisterd. Dan kan het snel gaan. Ik benader de sprekers met het verzoek of ze zich willen buigen over een toespraak. Hij mijmert over de Tour de France die hij nog wil halen. Om op tv te kijken. ‘’Parijs is nog ver,’’ lijkt het. Eerst het EK voetbal (juni/juli), dan volgt de Tour (juli), vervolgens de Spelen in Tokyo (juli/augustus), de verjaardag en zwemdiploma’s van dochtertje Rosa (augustus).
En nu de Winterspelen. Hij is er nog. Zich vastklampend aan het leven. Alle schema’s zijn inmiddels losgelaten en de kans dat hij ongeschonden door de dopingcontrole komt is nihil. Hij doet het op karakter, met medicatie, de liefde van Nathalie en met kunst- en vliegwerk. En hij weet dat hij op het punt staat uit de wedstrijd te stappen.
Nu heeft hij de regie nog. Hou lang is dat houdbaar? Het gaat om een grote-mensen-vraagstuk. Wachten tot het einde zich vanzelf aandient met alle consequenties voor zijn omgeving? Óf zelf een moment kiezen voor het laatste rondje? In de bovenkamer maalt het. En ondanks de dempende werking van medicatie is hij nog zo verrekte helder.
Vanaf de tribune wordt hij overladen met goed bedoelde adviezen, maar hij moet het zelf doen. Hoeveel tijd heb ik nog? Wat voel ik als ik er klaar voor bent? Ben ik er ooit klaar voor? Is het straks? Over een paar dagen? Heb ik nog meer? Weken dan? Kan ik al loslaten? Ik voel me best goed nu. Wel steeds vaker benauwd. Maar is dit het moment?
Een wankel evenwicht. Dat is het. Hij wil nog zo graag. De momentjes van dicht bij elkaar. Nathalie en hij. Het naderend einde zorgt ook voor verbinding. ‘’Maar we zijn ook wel eens boos op elkaar,’’ mijmert hij. Gelukkig maar. Zonder wrijving geen glans toch? Hij steekt z’n duim op.
De vorige keer sloeg hij nog met zijn vuist op het matras. Nee, het was geen slaan…meer aaien. Maar het gebaar was duidelijk. Er is nog vechtlust. Als het maar niet tegen beter weten in is Joop. Het is hoge-school-turnen op de evenwichtsbalk. Die lijkt elke dag een centimeter smaller te worden.
Zijn eigen sluitingsceremonie. Hij moet het zelf doen. Als het leven geleefd is, als alles gedaan is, alles gezegd is. Regisseur van z’n eigen leven. Hoe moeilijk ook. Hij kan dit. Op zijn moment.
コメント