Deze zondag is een mijlpaal. Ik ben 23.550 dagen oud. Om even bij stil te staan. Niet moeilijk als je daags tevoren de vijfde covid-vaccinatie hebt gehad. Het leidt opnieuw tot een soort mini-corona met koorts, algehele slapte, hoofdpijn. Dus stilstaan, wordt stilliggen.
We bingewatchen ‘’Sergio over de grens’’ waarin Sergio Herman met een bn’er of bb’er (bekende Belg) door buitenlanden reist, gesprekken over het leven voert en zich door de plaatselijke keuken laat inspireren. In Marokko is hij met Kürt Rogiers, acteur/presentator. Terwijl Sergio kookt, belt Kürt met zijn ouders.
‘’Dag Kürt.’’
‘’Dag pappa.’’
‘’Hoe is’t?’’
‘’Hoort u mij?’’
‘’Ja, ja jongen.’’
Het gesprek dat volgt gaat over gewone dingen en is doordrenkt met liefde. Op de achtergrond klinkt de moeder van Kürt die blij is dat ze haar zoon even hoort. ‘’Ik ben morgen weer thuis,’’ stelt Kürt haar gerust.
Het gesprek ráákt me en niet alleen omdat ik me beroerd voel. Het is zo’n moment waarop je teruggevoerd wordt naar je eigen kern. Ouders, ouderliefde en vergankelijkheid. En als je 23.550 dagen oud bent, staat sentiment voorin de etalage.
En sentiment is het niet alleen. Het is rouw. Een proces dat nooit ophoudt, vertelde ik deze week nog in een gastles aan mbo-studenten. Net als je denkt: dat het weg is, popt het weer op. Na jaren beheerst het je leven niet meer, maar het is er nog wel.
Het telefoongesprek van Kürt is zo’n moment. Bellen met m’n vader kan al lang niet meer. Hij overleed in 1976. 23.550 dagen oud.
Comments