Hij kwam uit de jazz, een zeiler ook, en de laatste jaren van zijn leven voer hij met Alzheimer in zijn kielzog. De politie had hem al een keer thuisgebracht toen hij op de fiets onderweg niet meer wist waar hij was en waar hij naartoe ging.
De drummer, thuis met de drumpad op zijn footstool, altijd klaar voor een roffel, raakte het ritme van het leven kwijt.
Hij was er nooit mee naar de dokter geweest, met zijn ziekte. Zijn vriendin vond het ook niet nodig. Als je weet wat er aan de hand is, waarom zou je dan naar de bekende weg vragen. En ze liet hem vrij. Hij mocht fouten maken en de weg kwijt raken.
Zo bleef hij léven. Geen vracht met extra medicijnen, geen uithuisplaatsing, geen elektronisch ‘’volgkastje’’. Hij mocht z’n gang blijven gaan.
Dus kwam het voor dat hij in bed lag toen ze aan het eind van de middag uit haar werk kwam: ‘’Omdat het donker was.’’ En het gebeurde dat hij ineens tientallen jaren terug in de tijd was en op zoek ging naar z’n kinderen ‘’omdat die alleen waren.’’ En dat hij dacht dat ze in een vakantiehuis waren en naar hun echte huis wilde. Ze nam hem dan mee in de auto en zei: ‘’Zeg maar waar we naartoe moeten.’’ Met engelengeduld en hij wist het niet.
In dit jaargetijde ruimde hij het blad op rond het huis. Een dag later weer. Een uur later weer. Blaadjes…
In het toneelstuk Le Père, De Vader - ook verfilmd als The Father - zien we het proces van geestelijk verval door de bril van André, een man van in de tachtig. Hij had, met een beetje fantasie, ook Wim kunnen heten. Wim, de man van de blaadjes.
Uit ‘’Le Père’’:
Vrouw: Maar wat is er aan de hand? Wat is er met u? Kom eens hier. Vertel eens wat er is…
André: Ik…
Vrouw: Ja?
André: Het voelt alsof ik al m’n blaadjes verlies, een voor een.
Vrouw: Al uw blaadjes? Wat bedoelt u?
André: Nou takken. En wind. Ik begrijp niet wat er gebeurt. Snapt u wel wat er gebeurt? Ik kan er geen haar op m’n hoofd meer aan vastknopen. Ik wéét waar mijn horloge is. Ik heb het om. Dat weet ik wel. Voor onderweg. Maar ik weet niet meer hoe laat ik moet…
(…)
Vrouw: Kom, kom maar mee. Ja? Kom maar. Voorzichtig. Stil maar. Stil maar. Het komt goed. Stil maar. Stil maar. Stil maar.
Het is stil in de aula, als ik de laatste woorden van de dialoog fluister: ‘’Stil maar. Stil maar. Het komt goed.’’ Theater verwerkt in een afscheidsceremonie, ik twijfelde eraan. Maar het valt zó op z’n plek.
Wim moest het doen met hiaten in zijn geheugen, hij verloor daar de verbinding soms. Hij leefde ‘desafinado’, een tikje uit de toon. Maar hij lééfde tot het eind. Omdat z’n vriendin het pad voor hem effende en hem toestond dat hij een voor een z’n blaadjes verloor.
Comments