"Is papa dood? En mama ook?’’ Met een vragende blik kijkt hij ons aan. Bijna twee maanden geleden werd hij vlak na zijn 71e verjaardag met een zware hersenbloeding opgenomen in het ziekenhuis. Hij kwam er zo op het eerste gezicht genadig vanaf. Geen verlammingsverschijnselen, geen spraakgebrek maar wel een gehavend geheugen.
Net nu hij zich enigszins aan het herstellen is en er iets van het kortetermijngeheugen terugkomt, is de mededeling over zijn overleden ouders een schok. ‘’Papa is 48 jaar geleden overleden en mama vijftien jaar geleden,’’ zegt zijn zus op rustige toon. Om er aan toe te voegen dat hun oudste zus vijf jaar geleden overleed.
Informatie die gewist was uit zijn geheugen. Wat doet het met je als er vaste waarden/ijkpunten uit je geheugen verdwijnen? Het brengt hem aan het wankelen, plus dat het emoties losmaakt. Zijn het tranen om het overlijden? Of zijn het tranen omdat je de weg kwijt bent? Het is hoe dan ook verlies.
Deze week kreeg hij een tag, zodat hij van de gesloten afdeling waar hij is opgenomen af kan en met het bezoek een kopje koffie kan drinken, beneden in het restaurant. De deur naar buiten blijft gesloten voor hem. ‘’Geeft niet, ik heb niet de behoefte om weg te gaan,’’ zegt hij.
Eerst leren leven met het verlies waarmee hij geconfronteerd wordt. Het zal nog niet meevallen om weer vaste grond onder zijn voeten te krijgen.
Comments