Begin twintig waren we. En wat wisten wíj nou? Ons eerste (huur)huis en de verzekeringsagent kwam langs om ons te behoeden voor ramp en tegenspoed. Een begrafenisverzekering? Voor een paar gulden per maand? Laten we dat maar doen, want áls het mis gaat met een van ons, dan is dat maar geregeld. Immers, we hadden (nog) geen nagel om aan onze bips te krabben.
Ik moest er aan denken toen ik, nog maar pas, aan tafel zat bij diezelfde verzekeringsagent. Dit keer had ík mijn map meegenomen. Zijn vrouw was overleden. Jong nog en hij wilde met mij praten over de uitvaart. Ik vermoed dat het verzekeringstechnisch allemaal wel goed zat, maar de inhoud; dáár wilde hij het met mij over hebben. Dus vertelde hij over hoe het was gegaan, over hoe het kon dat zijn vrouw zó vroeg overleed.
Dit soort gesprekken zijn intiem, gestoeld op vertrouwen. En onwillekeurig dwalen mijn gedachten – nu ik dit opschrijf – af naar die keren dat de verzekeringsman bij ons thuis was met de mappen op tafel. Hoe kan het, dat we verzekeringen afsluiten waarmee we onze uitvaart dekken en dat we het daar bij laten? Dat we het niet hebben over het afscheid zelf.
Praten over de inhoud van een uitvaart hoeft niet zwaar te zijn. Het is praten over het leven en dan dienen zich vanzelf elementen aan die ooit bij de uitvaartceremonie terugkomen. En waarom zou je je eigen afscheidsceremonie niet verzekeren? Een ‘’afscheidspolis’’ dus waarin alle wensen zijn vastgelegd.
De vrouw van de verzekeringsman kreeg een paar dagen later een mooie uitvaart die helemaal recht deed aan wie zij was. Met dank aan manlief, die haar postuum een afscheidsverzekering aanbood door openhartig over de liefde van zijn leven te praten en daarmee voldeed aan alle polisvoorwaarden.
Comments